20. Pamiętnik licealisty.

=Ja wiem, ale nie mogę przyjechać. Bardzo bym chciał.

-No w porządku. Dam sobie radę.

=Na pewno?

-Tak. Przecież nie jestem już małym dzieckiem. A poza tym, to i tak tylko kilka dni.

=Masz rację. Mam nadzieję, że uda nam się zobaczyć chociaż na nowy rok.

-Ja też. Przepraszam, ale muszę już kończyć. Ktoś mi się dobija do drzwi. Pa. - rozłączyłem się i podążyłem w stronę korytarza. Stanąłem przed drzwiami wejściowymi i je otworzyłem.

-Witaj. - tego uśmiechu nigdy nie mógłbym zapomnieć.

***

Mężczyzna wchodząc do mieszkania aż się uśmiechnął z powodu zapachów, jakie roznosiły się już od samego progu. Nie ściągając wierzchniego ubrania przeszedł przez przedpokój i salon, trafiając do kuchni. Po cichu wszedł w głąb pomieszczenia i przytulił kochanka od tyłu. Ten, jakby wyrwany z własnego świata lekko wzdrygnął się, ale kiedy tylko poczuł znajome ramiona oplatające jego talię i usta całujące jego kark, uspokoił się.

-Musisz mnie tak straszyć? - udał oburzenie i zaśmiał się krótko.

-Tak, bo cię kocham.

-No co ty powiesz? A chcesz kawy?

-Od ciebie zawsze i wszędzie, nie tylko kawy. - ucałował ostatni raz ramię Kiyo, który kręcił głową i przeszedł do pokoju, by móc w końcu się rozebrać. Gdy to zrobił, wrócił do kuchni, usiadł przy stole, na którym stała zaparzona kawa oraz puree ziemniaczane i zaczął bezczelnie wgapiać się w pośladki kochanka. Białowłosy odwrócił się z półmiskiem duszonych żeberek i sałatką. Uśmiechnął się promiennie do Toru przysiadając obok.

-Smacznego kochanie.

Mężczyzna ugryzł kawałek żeberka, które po chwili aż rozpłynęło się w jego ustach. Błogo się uśmiechnął i spojrzał na kochanka, patrzącego na niego z czułością.

-Skąd ty takie cuda potrafisz robić, hmm? - przetarł usta serwetką i ponownie wziął się za jedzenie.

-Wszystkiego nauczyłem się od mistrza. Arthur wie, jak wyczarować coś z niczego.

-Ciekawe co u niego. Arisa ostatnio nic nie wspominał, a sam młody się ostatnio nawet do mnie nie odzywał.

-Do mnie też, mam nadzieję, że jednak wszystko jest w porządku...

***

Siedziałem w swoim ulubionym fotelu przed kominkiem w salonie i popijałem kawę. Dalej wpatrywałem się w płomień nic nie rozumiejąc. Dlaczego tak nagle? Nawet nie uprzedzając? No tak, to miłe kiedy ktoś cię odwiedza, ale ja raczej nie mam powodów do uśmiechu. Z taką informacją tym bardziej.

-Hej, nic ci nie jest? - do moich uszu dotarł głos gościa, jakby przez mgłę. Ocknąłem się i spojrzałem na niego pytającym wzrokiem. - Pytałem, czy coś się stało.

-Nie, kompletnie nic. Tak po prostu sobie myślę i przetrawiam informację.

-No tak, kolejna zła informacja.

Wstałem i poszedłem do kuchni odkładając brudny kubek na blat. Oparłem się rękoma o lodówkę. Wziąłem kilka uspokajających oddechów i wróciłem do prawnika.

-Ryo, ja nie rozumiem po co ktoś miałby to robić. Nie rozumiem z tego już nic i to kompletnie. - opadłem na miękki dywan.

-Zapewne po to, aby przejąć firmę, albo ją doszczętnie zniszczyć. Choć nigdy nie można być tego pewnym. Dodatkowo twój ojciec...

-Ja wiem, czym dodatkowo zajmował się mój ojciec, ale ja nie miałem z tym nic wspólnego. Nigdy nie próbował mnie w to wciągnąć, więc odseparował od siebie rodzinę i firmę. Mamy też w to nie wciągał. Tylko tyle.

-Dlatego na to też mogą mieć wpływ osoby wyższe. Twój ojciec był bardzo szanowany i w Wielkiej Brytanii i Japonii.

- Rozmawiałem na ten temat już z Collinem, przygotował wszystkie papiery w tej sprawie. Jutro moja przygoda z tym krajem się kończy, zostaje tu tylko Yona. I chciałbym żebyś we wszystkim mu pomagał, tak jak było do tej pory. - mężczyzna spojrzał na mnie ze zdumieniem. - O wszystkim wiem, ale oddzielajcie życie zawodowe od prywatnego. Zostawiam wszystko w waszych rękach, a ja wracam do Japonii. Mam kilka spraw do załatwienia.

-Czyżby?

-Nie tylko, nie tylko.