5. Paweł. Historia prawdziwa.

-Hmmm? - mruknąłem mało przyjemnie do telefonu, który mnie obudził.

=No cześć. - po drugiej stronie odezwał się Kamil. - I jak się trzymasz?

-O, siema. No jak słychać.

=Nie mów, że ty jeszcze spałeś?! - wydarł się. - Przecież dochodzi już osiemnasta.

-No i co z tego?

=Jak to co. Zbieraj się, jesteśmy umówieni z resztą na Głębokim. Sam chciałeś zrobić ognisko na osiemnastkę.

Westchnąłem cierpiętniczo. Za jakie grzechy, ja się pytam, za jakie, psia mać, grzechy? Zwlekłem się z łóżka wysłuchując jeszcze lamentów przyjaciela na moje zachowanie i podreptałem do łazienki. Przygotowałem tam wszystkie kosmetyki, potrzebne do względnego ogarnięcia się i powróciłem do rozmowy z chłopakiem.

-Ok, słuchaj. Wpadnij po mnie jakoś za półtorej godziny. Powinienem być już wtedy gotowy. - i szybko się rozłączyłem, by Kamil nie mógł nic więcej dopowiedzieć.

Przeszedłem z powrotem do łazienki i puściłem wodę pod prysznicem. Wszedłem pod niego, od razu cały oblewając się wodą. Miło było poczuć odświeżenie na skórze i trudy ostatnich dni, spływające razem z wodą do kanałów. Zebrałem przydługą grzywkę z twarzy i zacząłem się myć. Na gąbkę naniosłem mydło o zapachu białej herbaty. Na głowę wylałem żurawinowy szampon. Zapachy cudownie mieszały się ze sobą, tworząc kuszącą kompozycję. Cały pachnący i czysty wyszedłem na chodniczek łazienkowy.  Otarłem swoje ciało z kropelek wody, a włosy umieściłem w turbanie z ręcznika. Umyłem szybko zęby i nakremowałem swoją suchą cerę. Gdy woda z włosów wsiąknęła w ręcznik, osuszyłem je jeszcze odrobinę, a potem potraktowałem suszarką.  Pozostawiłem na swojej głowie powstały nieład i wyszedłem do pokoju. Kiedy wybierałem ubrania z szafki, mój telefon zapikał donośnie. Powlekłem się w jego stronę i wcisnąłem przycisk odczytania wiadomości, nie sprawdzając nawet, kto przysłał mi sms'a. Czytając go, moje oczy stawały się coraz większe, a wściekłość przybierała z każdym słowem na mocy. Jak on kurwa śmie? I jeszcze w takim dniu? Pff... Rzuciłem komórką na łóżko i usiadłem na jego brzegu. Siedziałem tak wgapiając się w ścianę przede mną. Przesuwałem opuszkami palców po szyi, wodząc po kolei, po każdej z wytatuowanych na niej gwiazdek. Nie wiedziałem ile czasu tak siedziałem, ale z letargu wyrwał mnie dzwonek do drzwi. Otrząsnąłem się i wyszedłem na korytarz, by otworzyć, tak jak przypuszczałem Kamilowi. Gdy tylko to zrobiłem, chłopak wszedł bez słowa do mieszkania. Zamknąłem za nim drzwi i udałem się do swojego pokoju. Przyjaciel widząc, w jakim stanie się znajduję, od razu podszedł do mnie i przytulił. Kurczowo wczepiłem w niego swoje palce i pozwalałem się obejmować. Jak na złość żadna słona kropla nie chciała mnie opuścił, żadne gorzkie słowo. Stałem tak w niego wtulony, głaskany uspokajająco po plecach i tyle. Tak po prostu.

-Może lepiej zostańmy, co? - zapytał cicho nadal trzymając mnie w swoich ramionach. Pokręciłem przecząco głową, mrucząc w jego ramię. Odsunąłem się od niego i zacząłem ubierać na siebie pierwsze lepsze rzeczy, wyciągnięte z szafy. Wyszliśmy razem z mieszkania i udaliśmy się na nasze wspólne miejsce ogniskowe. Po drodze wstąpiliśmy do sklepu, by kupić prowizoryczny prowiant  i zapas alkoholu. Po niecałym kwadransie i przejażdżką tramwajem byliśmy na miejscu. Gdy doszliśmy już nad jezioro, ogień przyjemnie w oddali się palił, a ludzie zebrani wokół widocznie świetnie się bawili. Szybko pokonaliśmy dystans, jaki dzielił nas od miejsca spotkania i przywitaliśmy się ze znajomymi. Rozpoczęło się kolejne z pamiętnych ognisk...

Popijałem kolejne piwo z butelki, co chwila śmiejąc się z żartów Moniki. Wiedziałem, że przyjaciółka starała się jak może żeby poprawić mi humor, więc nie chciałem jej zawieść. Poczułem wibracje w kieszeni spodni. Wyciągnąłem telefon i odczytałem wiadomość. Z każdym przeczytanym słowem, moja twarz stawała się coraz bardziej obojętna. Pokręciłem głową ze zrezygnowaniem i wsadziłem telefon z powrotem na miejsce. Powróciłem spojrzeniem do reszty znajomych. Kamil wpatrywał się we mnie zmartwionym wzrokiem. Uśmiechnąłem się wymuszenie w jego stronę i pociągnąłem kolejny, spory łyk piwa. Już od jakiegoś czasu lekko szumiało mi w głowie, więc postanowiłem dopić i przystopować. Na całe szczęście nie zostało wiele. Kacper wyciągnął do mnie rękę, z zamiarem podania kolejnego trunku, ale stanowczo odmówiłem. Podniosłem się z ławeczki, zachwiałem lekko i skinąłem głową.

-Zaraz wrócę. - odparłem i szybko oddaliłem się w stronę lasku. Poszedłem trochę w głąb, ale tak, by się nie zgubić i wciąż mieć na widoku palące się ognisko. Nim się spostrzegłem, zwróciłem zawartość żołądka, a raczej jego nie zawartość, w krzaki. Kto to widział, żeby pić na pusto? Tylko ja tak potrafię. Oparłem się ręką o pobliskie drzewo. Dreszcze i fale torsji co chwila mną wstrząsały. Nie zauważyłem, a od tyłu ktoś do mnie podszedł.

-Hej, wszystko w porządku? - zapytał się, lekko ochrypłym i przyjemnym dla ucha głosem. Odchrząknąłem cicho i kiwnąłem głową. Już chciałem odpowiedzieć i wrócić z powrotem, lecz nie zdążyłem zrobić żadnego ruchu. Znowu zwymiotowałem, a niesmaczny posmak żółci pozostał mi w ustach. Jak już zdążyłem wywnioskować po głosie, to osobą, która teraz przytrzymywała mnie ramionami w pasie, był jakiś młody mężczyzna. Odgarnął mi włosy z czoła. Nic nie mogłem zobaczyć, przez ogarniającą nas ciemność w lesie.

-Gdzieś ty się tak dorobił, hmm? - mruknął cicho i podał mi nawilżoną chusteczkę i małą buteleczkę z resztką wody mineralnej. Przyjąłem wszystko z wdzięcznością, tak samo jak i jego pomoc w usadzeniu mnie na zwalonym pniu drzewa. Usiadł zaraz obok mnie i dalej przytrzymywał. Nie widział mojej twarzy przez zasłaniające ją włosy, tak samo, jak ja nie mogłem spojrzeć w jego twarz. Za bardzo się teraz krępowałem. Wypłukałem usta, otarłem je i napiłem się jeszcze resztki wody i oparłem lekko głowę o jego ramię. Nie próbował się oddalić, nawet nie zamierzał. Wciągnąłem lekko zapach mężczyzny. Tak przyjemnie i delikatnie pachniał, a zarazem męsko. Westchnąłem cicho.

-Dzięki. Jednak picie na pusty żołądek, jak się jest niewyspanym i na proszkach, to nie jest nic najprzyjemniejszego.  - unosiłem powoli głowę. Pierwszym co ujrzałem były najpierw lekko znoszone glany, potem czarne rurki, opinające szczupłe nogi chłopaka. Z boku zwisał mu pęk łańcuchów i chlebak.  Na sobie miał jeszcze czarny top i koszulę na krótki rękaw, w tym samym kolorze. Wszystko idealnie zlewało się z ciemnością wokół. Spojrzałem na jego twarz i gdy tylko ujrzałem angel bites'y, wykonane niewiele ponad tydzień temu, rozpoznałem w nim jednego z moich klientów.

-To ty? - zapytał ze zdumieniem i pokręcił głową, a włosy wymykające się spod gumki lekko przysłaniały mu twarz. - No jednak niemądry wybór.

-Boże... przepraszam. - jęknąłem i znów opadłem na jego ramię. Przetarłem sobie dłonią twarz. We własnych włosach poczułem dużą i ciepłą dłoń, która leniwie je przeczesywała.

-Spoko. Nie takie rzeczy się robiło. - zaśmiał się pogodnie nie zaprzestając zabawy.

-Hmm? - skierowałem na niego patrzałki i zrobiłem nieświadomie głupią minę. - Jak to?

-Dzieciaku... - westchnął. Od razu się naburmuszyłem i burknąłem cicho, ale słyszalnie "Nie jestem żadnym dzieckiem", nie odtrącając dłoni, która w dalszym ciągu plątała moje włosy.

-To właściwie ile ty masz lat? - zapytałem z czystej ciekawości, znów się na niego patrząc.

-Dwadzieścia cztery, chociaż właściwie to dwadzieścia pięć, ale póki mam jeszcze trochę czasu, to wolę się nie postarzać. - ponownie się uśmiechnął w moją stronę.

-No rzeczywiście, też bym się nie postarzał. - mruknąłem. - Właśnie! I jak się goją kolczyki, w porządku wszystko?

-Spoko. Jak już mówiłem, nie takie rzeczy się robiło jak i też przeżyło. - wyciągnął palce spomiędzy kosmyków moich włosów i wstał. - To co, odprowadzić cię gdzieś?

Również podniosłem swoje cztery literki z pnia i przeciągnąłem się. Odetchnąłem i podrapałem się po głowie. Podumałem i poudawałem, że chwilę myślę, aż w końcu odpowiedziałem:

-Właściwie to nie. Razem ze znajomymi siedzimy przy ognisku i... może chcesz dołączyć do nas? Nawet nie pytam, co robiłeś o tej porze w lasku.

-Jakaś okazja? - spojrzał na mnie z góry, jako że był sporo wyższy i pociągnął w stronę ogniska.

-Moje urodziny?

-Które? - zapytał się i objął mnie ramieniem. Zatrzymałem się i popatrzyłem na niego ze zdumieniem. Dlaczego ze mną idzie? Dlaczego mnie objął? Dlaczego ja na to pozwalam?

-Osiemnaste...

-Uuu... To rzeczywiście młodziutki jesteś. - zaśmiał się i ponownie pociągnął mnie w stronę, z której przyszedłem. - I jak cię wcześniej wpuszczali do Inferno, hmm?

-Że słucham?!

-No przecież wpuszczają tam od osiemnastki, którą ty masz dzisiaj, a już nie raz cię tam widziałem. Ostatnio też byłeś, w ten sam dzień jak mnie kolczykowałeś. Widziałem, jak pokłóciłeś się z jakimś blondynem, który tak nawiasem mówiąc, zadaje się z jakąś totalną cipą.

-Cipa jak cipa, ale pazury to ma ostre, skurwiel mały. - rozszarpię za wszystko i Patrysia, i Gabriela! Kurwa, po co ja się zawsze pakuję w jakieś paskudne, tym bardziej toksyczne "sprawy"?

-To odpowiesz mi na pytanie? I poprzedzę twoje, tak, musisz.

-Kontakty?

-Kontakty powiadasz?

Nie zdążyłem nic odpowiedzieć, ani zrzucić jego ręki ze swoich ramion. Doszliśmy na miejsce, a oczy wszystkich skierowane były w naszą stronę. Na ich usta cisnęło się tylko jedno pytanie, w którym zawarte było wszystko:"Paweł?".