7. Paweł. Historia prawdziwa.

Reszta wakacji minęła tak szybko i nim się spostrzegłem, już któryś tydzień z kolei chodziłem do szkoły. Na jednej z przerw, razem z Kamilem, przeraziliśmy się zachowaniem i wyglądem niektórych pierwszoklasistów. Dosłownie małe potwory! Sięgają mi zaledwie do ramion i jeszcze mają czelność się wywyższać!

-Paweł, wstawaj. - poczułem delikatne szarpnięcie. - Paweł.

-Nn. Jeszcze chwila. - przekręciłem się na drugi bok i bardziej wcisnąłem twarz w poduszkę. Po chwili poczułem jak znika ze mnie cała kołdra. Otworzyłem oczy i spojrzałem z nienawiścią na rodzicielkę. - Mamo!

-Bo się spóźnisz. - spojrzałem na godzinę. O matko! To prawda! Jak teraz nie wstanę to spóźnienie mam jak w banku! Szybko się wyszykowałem i wyszedłem z domu, rzucając krótkie "pa". Drogę na przystanek przebyłem dosyć szybko, ale niestety podróż tramwajem nie była taka cudowna. Pełno ludzi, nie ma jak się ruszyć. Każdy na ostatnią chwilę jedzie do pracy, szkoły. Tylko, ja się pytam... Po jakie licho starsi ludzie jeżdżą komunikacją miejską z samego rana, skoro nic i tak nie robią i mogą spać do późniejszych godzin, co za tym idzie, tak samo później mogą wychodzić z domu, kiedy nikt nigdzie się nie spieszy? Uch. Masakra.

W końcu dotarłem do szkoły. Zbierałem na sobie masę spojrzeń, tych przychylnych i trochę mniej przyjaznych, plus kilka docinek. Standard. Nadal ze słuchawkami w uszach usiadłem pod klasą i czekałem na dzwonek. Matematykę czas zacząć, hell yeah!

Na długiej przerwie wyszedłem na dwór i rozsiadłem się na ławce przed budynkiem. Dzięki temu mogłem podziwiać chłopaków z drużyny koszykarskiej, którzy akurat urządzili sobie mały mecz na boisku. Telefon zawibrował mi w kieszeni spodni. Sprawdziłem wyświetlacz, a moje brwi uniosły się do góry w geście zdziwienia.

-No siema młody, co tam? - przywitałem się z rozmówcą.

=Cześć. Słuchaj, mam sprawę.

-Zamieniam się w słuch.

=W przyszłym tygodniu zamierzam odwiedzić Szczecin, dałoby radę mnie jakoś zapisać na sobotę?

-Da się załatwić, a co chcesz robić?

=A industriala. - zacmokałem. No, no. Młody się rozkręca.

-Piotruś, serce ty moje! Jak dogadam się z Moniką co do terminu, to jeszcze dzisiaj zadzwonię do ciebie. I przygotuj się potem na wieczorną imprezę, bo dawno się nie widzieliśmy, a na pewno ci nie przepuszczę. Zrozumiano?

=Tak jest! - zaśmialiśmy się obaj. - To dzięki, pa.

-Na razie.

Nie odkładając telefonu komórkowego od razu zadzwoniłem do przyjaciółki. Szybko podałem jej termin i zapytałem się, czy nie ma nic na dzisiaj dla mnie.

=To co, Inferno dzisiaj? - och, ta dziewczyna jest wspaniała.

-Jasne, czytasz mi w myślach. Do później ,wpadnę do studia.

Dzwonek na lekcję. Czemu te wszystkie przerwy trwają tak krótko? Dlaczego czasowo nie mogą zamienić się z trwaniem lekcji? To by było dopiero życie. Przeciągnąłem się jeszcze i ruszyłem na ostatnią tego dnia godzinę katorgi.

-Maniuś, kochanie ty moje!  - wpadłem do salonu i rzuciłem się na przyjaciółkę. Udałem rozpacz, ale po chwili zauważając kilku klientów, zreflektowałem się, rzuciłem cicho "dzień dobry, przepraszam, będę u siebie" schowałem się w swoim kąciku. Nie wychyliłem nosa spoza mojej klitki, póki wszyscy nie wyszli. Dopiero kiedy nikogo nie było w pobliżu odważyłem się na ponowne ukazanie.

-Paweł, Paweł, Paweł. - zacmokała. - No co ja z tobą mam? - teraz szczerze się zaśmiała i poczochrała mi włosy, które tak skrupulatnie przez ostatnią godzinę układałem. Wydąłem usta i udałem obrażonego.

-I ty Brutusie przeciwko mnie? Wystarczy, że zrobiłem z siebie idiotę przed klientelą .

-Ale im się to bardzo podobało. Mógłbyś zostać aktorem. - pokręciłem głową i chwyciłem dziewczynę za łokieć. "Siłą" wyciągnąłem ją z salonu i sam zamknąłem go na cztery spusty.

-Nie ma bata, idziemy. W prawo zwrot i marsz! - udzieliła mi się dzisiejsza musztra. Tak, to wina pana profesora.

W klubie były tłumy. Ledwo z Moniką przecisnęliśmy się do baru, a już ktoś zdołał mnie klepnąć w tyłek, czy jakoś inaczej zmacać. Nawet jakiś facet chciał mnie wyciągnąć na parkiet, ale grzecznie mu odmówiłem i wyciągnąłem przyjaciółkę na drinka. Oparłem się o blat i puściłem barmanowi oczko. Ten zaśmiał się pod nosem na mój gest i zaczął szykować dla nas napoje. Uwielbiam być stałym klientem. Monika przysunęła się bliżej mnie i szepnęła mi prosto do ucha:

-Chyba widziałam Gabriela. Gdzieś mi mignął.

Serce na moment mi stanęło. Przyjrzałem się jej uważniej. Mówiła poważnie, wiedziała o wszystkim co ostatnio się wydarzyło. W myślach błagałem tylko o to, by go nie spotkać. Chwyciłem przyjaciółkę za rękaw żakietu i pociągnąłem w jak najdalszy zakątek klubu. Usiedliśmy przy jednym z niewielu wolnych stolików . Odwróciłem się plecami do parkietu i powoli sączyłem swojego drinka. Po kilku łykach rozluźniłem się na tyle, by móc zacząć swobodnie rozmawiać z Moniką i choć odrobinę się odprężyć. Ledwo co zdążyłem na chwilę zapomnieć o śmigającym gdzieś po klubie Gabrielu, a ktoś zaczął pukać mnie delikatnie, aczkolwiek stanowczo w ramię. Nie miałem ochoty się odwracać, więc spojrzałem na przyjaciółkę, której mina niewiele wyrażała. Już chciałem coś odpyskować, ale czyjaś dłoń chwyciła mnie za podbródek i odwróciła głowę lekko do tyłu.

-Unikasz mnie. - krzyknął mi do ucha jasnowłosy, bym mógł go usłyszeć przez dudniącą muzykę. - Nie odbierasz moich telefonów, nie odpisujesz.

Spojrzałem w te błękitne oczy.  Wpadłem. Naprawdę bardzo chciałem w tym momencie się wyszarpnąć, walnąć go czy zrobić cokolwiek, by w końcu raz na zawsze się od niego uwolnić. Blondyn coś do mnie mówił, lecz ja go nawet nie słuchałem. Patrzyłem w te oczy, które spokojnie lustrowały mnie całego. Nie zauważyłem, a dziewczyna gdzieś się ulotniła zostawiając mnie i Gabiego sam, na sam. Chłopak korzystając z okazji usiadł obok mnie od razu kładąc władczo rękę na moim udzie.

-Nie zdążyłem ci tego dać. - usłyszałem w momencie jak zakładał mi coś na szyję, a ja się ocknąłem. Spojrzałem na niego pytająco. - Wszystkiego najlepszego, kochanie.

Hę? Czy ja się przesłyszałem? Otworzyłem szerzej oczy i przełknąłem ślinę. Tego się nie spodziewałem. Dłoń, która wcześniej tylko spokojnie leżała na mojej nodze, teraz po niej sunęła raz w górę, raz w dół. Dopiłem do końca drinka i pomacałem się po szyi w poszukiwaniu czegoś, co zostało na nią założone. Chwyciłem w palce cieniutki łańcuszek i spoglądając w dół, zauważyłem malutki nieśmiertelnik z czerwonym kamieniem. Chyba był to rubin.

-Pamiętasz? Podobał ci się i obiecałem ci go kupić. - znowu krzyknął, lecz tym razem się nie odsunął. Do zabawy moją nogą doszło delikatne muskanie ucha i przygryzanie jego płatka. Próbowałem się odsunąć. Położyłem dłonie na jego klatce piersiowej starając odsunąć siebie, jak i jego, ale jakoś nagle obraz zaczął mi się z deka zamazywać i rozpływać. Zamrugałem szybko kilka razy. Otworzyłem usta, lecz żadne słowo nie zdążyło się z nich wydostać, gdyż zostały zmiażdżone w pocałunku. Blondyn nie bawił się w żadne czułostki. Wepchnął mi język po same gardło, a ja jakimś dziwnym sposobem odnajdywałem w tym przyjemność. Tak samo jak szybko i gwałtownie się to zaczęło, tak samo szybko się skończyło. Teraz już szedłem przez środek parkietu do wyjścia z Gabrielem u boku, którego ręka obejmowała mnie mocno w pasie.

Wyszliśmy z klubu na rześkie, nocne powietrze. Założyłem na siebie podaną mi przez chłopaka jego własną bluzę i zacząłem powoli obok niego iść. Niezbyt mi wychodziło utrzymywanie równowagi i racjonalne myślenie, tak więc co jakiś czas byłem zmuszony podtrzymać się ramienia blondyna. Gdy już któryś raz z kolei miałem ponowić czynność złapania się blondyna zostałem odciągnięty do tyłu i nieco się zachwiałem.

-Paweł! - zaraz, zaraz. Ja znam ten głos. - Coś ty mu zrobił, co? Co mu dałeś?! - Zostałem usadzony na krawężniku, przez co lekko się bujałem w każdą stronę.

-Ja mu miałem coś dać? Sam ze mną poszedł. A właściwie kim ty, do diabła, jesteś?

-Nie twój zasrany interes! Spierdalaj stąd zanim coś ci zrobię!

Ponownie zostałem szarpnięty, tym razem w górę. Mruknąłem cicho pod nosem jakieś przekleństwo i dałem się poprowadzić w zupełnie inną stronę, w jaką wcześniej zmierzałem. Odwróciłem się do tyłu i zauważyłem ciężko podnoszącego się z ziemi blondyna, który momentalnie zgiął się w pół, złapał za brzuch i zaczął kaszleć. Potknąłem się i gdyby nie silne ramię, pewnie bym upadł i nieźle się potłukł. Przytrzymałem się dosyć mocno podanej mi ręki i wręcz wtuliłem w bok idącej obok mnie osoby. Zacząłem się lekko trząść.

-Mamo, jak zimno. - jęknąłem i mocniej się przytuliłem wciskając nos w szyję właściciela ramienia. Poniuchałem trochę i wyczułem męskie perfumy. Dobrze mi znane męskie perfumy. Zmrużyłem oczy i spojrzałem na profil mężczyzny. - Wojtek?

Ten zaśmiał się i pokręcił głową.

-Jak miło, że zauważyłeś.

-Co właściwie, czemu? - bełkotałem.

-Nie wiem. Ten skurwiel musiał ci coś podać, ale nie na tyle groźnego, żeby interweniować i jeździć z tobą po szpitalach.

-Gdzie?

-Do mnie. Idziemy znowu do mnie.