2. Nie zapomnij nalegać

-To było iście genialne, dzięki chłopaki i Lacie oczywiście. - uśmiechnął się do dziewczyny w przepraszającym geście. - Wszyscy byliście wspaniali i mam nadzieję, że nie tylko na tym jednym koncercie się skończy.

-Widziałem jednego krytyka, może nam się poszczęści. - dodał z entuzjazmem Castiel, perkusista o zmierzwionych czerwonych włosach i zielonym kocim spojrzeniem, który już zajadał się czekoladą. Shane ukradł mu kawałek i szybko wsadził kawałek do ust, za co dostał po głowie i groźny wyraz twarzy kolegi z zespołu. Dziewczyna o różowo-turkusowych włosach uwiesiła się na liderze dając mu soczystego buziaka w policzek, posyłając wszystkim szczęśliwe spojrzenia. Widać było gołym okiem, że się bardzo cieszyła z ich debiutu.

-To co, jutro próba w starej fabryce? - dodała z namaszczeniem studiując zmieniający się wyraz twarzy członków zespołu, a najbardziej wokalisty.  Drobny i młodziutki chłopaczek z mocnym głosem i falą brązowych włosów do łopatek skrzywił się nieznacznie.

-Jasne, już w ogóle niech mi głos wysiądzie, po co się mną przejmować. - tupnął nogą i zniknął w garderobie. Shane wszedł za nim do pomieszczenia i objął od tyłu kładąc brodę na jego ramieniu.

-Świetnie się spisałeś, byłeś naprawdę niewiarygodny. - mruknął mu w szyję. Wiadomym było, że ciemnowłosy nikomu nie prawił komplementów, a przynajmniej nie na prawo i lewo. Chłopak w jego ramionach na te słowa się spiął, ale nie na długo. Do garderoby zaraz weszła reszta zespołu i odetchnął z ulgą, kiedy został w końcu puszczony. Kiedy wszyscy w końcu rozeszli się do domów na zasłużony odpoczynek Shane postanowił chwile odsapnąć zanim też uda się do swojego pustego mieszkania. Nie zdążył usiąść i napić się wody z butelki, a jego spokój zakłóciło delikatne pukanie do drzwi. Donośnie wypowiedział zaproszenie do środka i drzwi powoli się otworzyły. Do środka wszedł dosyć wysoki i szczupły chłopak ubrany cały na czarno, razem z trampkami. Blondyn o błękitnych oczach. Jun Brooks.

***

-Mogę? - zapytałem niepewnie zdumionego moim przyjściem Shane'a. Mężczyzna w końcu usiadł na kanapie, a ja niepewnie wszedłem do środka zamykając od razu za sobą drzwi z cichym trzaskiem. - Przyszedłem, zobaczyłem, wysłuchałem.

-Nigdy nie lubiłem twoich gier słownych. - mruknął i odstawił butelkę z wodą, do połowy opróżnioną.

-Przepraszam, ja tylko na chwilę. W sumie chciałem się tylko przywitać.

-Widzieliśmy się już dzisiaj, nie musiałeś przychodzić, ale skoro już tu jesteś to siadaj, nie stój tak na środku pokoju jak kołek, albo co gorsza, jakby ci kto ten kołek w dupę wbił.

Usiadłem na przeciwko swojego rozmówcy. Nie widziałem go, prócz dzisiejszego dnia, przez naprawdę długi czas. Jak widać, czarny humor nadal się go trzyma. Siedzieliśmy tak w ciszy przez dłuższą chwilę, która z każdą sekundą się przedłużała. Ze zdenerwowania zacząłem bawić się rzemykami zawiązanymi na ręce i odetchnąłem głęboko. Zdołałem zadać tylko jedno pytanie, zamieszczone w jednym słowie.

-Dlaczego? - znów zapadła wymowna i pełna konsternacji cisza. Niewiele miałem na myśli zadając to pytanie, ale czemu nie warto by było spróbować, prawda? Poruszyłem się niespokojnie i nagle wstałem z miejsca. - Nieważne, zapomnij. Życzę dalszych sukcesów.

Nie zdążyłem postawić jednego kroku, a Shane stał już przy mnie patrząc na mnie zimno i z wyraźnym gniewem wymalowanym na twarzy. Wypisz, wymaluj, rasowy buldożer.

-Pytasz się mnie dlaczego, ale dlaczego co? Dlaczego odszedłem ze szkoły, która była nota bene całym moim życiem i ta jebana klasyka? Dlaczego zerwałem z tobą jakikolwiek kontakt, a jednak teraz rozmawiamy, zamiast wyjebać cię po prostu za drzwi, kiedy aż skręcam się z bólu wewnątrz, a moje serce wręcz krwawi? Dlaczego wylądowałem na bruku i zacząłem wieść życie nędznika, paniczyku? A może dlaczego stałem się po prostu jakąś dziwką, która za możliwość debiutu sprzedaje własne ciało i duszę? - syknął mi prosto do ucha, owiewając je ciepłym oddechem.

Przeraziłem się. Nie czegoś takiego się spodziewałem. W dodatku gdybym wiedział wcześniej, to na pewno bym mu pomógł w jakiś sposób, a wiem, że to wszystko co powiedział, jest prawdą w stu procentach. Shane nigdy nie kłamał, za dobrze go znam, ale też jest zbyt dumny, żeby przyjąć jakąkolwiek pomoc. Od nikogo nigdy niczego nie oczekiwał, zwłaszcza ode mnie, kiedy jeszcze się widywaliśmy codziennie, praktycznie dnia bez siebie nie spędzaliśmy i nikt inny nie był nam do szczęścia potrzebny.

-Nie wiedziałem. - szepnąłem i przygarnąłem go do siebie opadając razem z nim na podłogę. Niewiele starszy ode mnie, bo tylko o dwa lata, a w ciągu właśnie tych ostatnich miesięcy tyle przeżył. Wtuliłem twarz w jego włosy wciagając przyjemny dla nosa zapach, teraz lekko przyćmiony przez opary z klubu i po prostu siedzieliśmy dalej w ciszy. 

ending: Apocalyptica/Three Days Grace - I don't care