7. One shot. Powrót.

Wróciłem do kraju po zaledwie kilku miesiącach nieobecności. Miałem nadzieję uciec od rzeczywistości, ale niestety, nie udało mi się.  Przechodząc przez próg pozostawionego mieszkania na cały ten czas od razu zacząłem kichać, no tak, kurz. Nikt przecież nie przychodził, więc nie ma prawa błyszczeć czystością, jednak co mnie zdziwiło, to nie było kurzu aż tak wiele, jak się spodziewałem. Tylko jeszcze jedna osoba miała klucze do moich czterech ścian. Przeciągnąłem bagaże przez cały salon i odstawiłem je w rogu - później się nimi zajmę. Wyciągnąłem z torby wodę mineralną, odkręciłem kurek i napiłem się z gwinta, przy okazji siadając na czerwonej kanapie i wygodnie się na niej układając. Nim zdałem sobie z tego sprawę, momentalnie usnąłem zmęczony podróżą.

Piłka, piłka, piłka, piłka... Pomarańczowa, okrągła, porowata, tocząca się po boisku. Nie mogę jej podnieść, jest dla mnie za ciężka. Rozglądam się dookoła. Widzę dwa kosze, a za siatką oddzielającą boisko od reszty parku zauważyłem ciemną postać coraz bardziej zbliżającą się do ogrodzenia. Kilka kroków, jest bliżej, aż w końcu mogę zobaczyć, kto to taki.

- Łukasz. - wychrypiałem zdziwiony brzmieniem własnego głosu. - Dlaczego?

- Kochasz ją jeszcze? - padło jedno pytanie, którego jak zawsze sie spodziewałem.

- Przecież wiesz, że tak! - starałem sie podejść bliżej do niego, do piłki, ale wydawało mi się, że przyrosłem do powierzchni. Pokręciłem głową. - Koszykówka to całe moje życie!

- Nie starasz się tak, jakbyś mógł.

- To nie prawda... Dobrze o tym wiesz.

- To wciąż za mało. - rozpłynął się, a świat zawirował. Przymknąłem oczy i po dłuższej chwili je otworzyłem. Z powrotem byłem u siebie w salonie, powykręcany w różne strony na kanapie. - A niech cię szlag! - podniosłem się do siadu. - To po co mnie  ściągałeś, skoro masz o mnie takie zdanie.

Nazajutrz poszedłem do pobliskiego parku z torbą w jednej ręce i z piłką w drugiej. Szybko się rozgrzałem i zacząłem od kozłowania oraz kilku wsadów. Parę rzutów wolnych i feedaway'i. Chciałem kolejny raz rzucić do kosza za trzy punkty, ale poczułem się obserwowany. Odwróciłem się na pięcie i zobaczyłem Łukasza opierającego się o furtkę.

- Wiedziałem, że tu będziesz. Widziałem torby w mieszkaniu. - odepchnął się od bramki i nonszalanckim krokiem zaczął podchodzić coraz bliżej. - Wiesz, kwiatki chciałem podlać.

- Ja nie mam żadnych roślin i dobrze o tym wiesz. - stanął na przeciwko mnie. Przez jego wzrost czuję się niski, zwłaszcza kiedy musze patrzeć na niego z dołu.

- Nie zauważyłeś tego małego kaktusika, którego ci przyniosłem i postawiłem w kuchni? Oj nieładnie, nieładnie, a ja tak się starałem. - uśmiechnął się zadziornie i podszedł jeszcze bliżej. Tak, że czułej jego ciepły oddech na swoim uchu.

- Nie wchodziłem do kuchni. - mruknąłem i odsunąłem sie od niego. Chciał znowu zmniejszyć dystans między nami, ale zablokowałem go piłką, którą umieściłem na jego klatce piersiowej.

- To co, jeden na jednego?

- Jeszcze się pytasz?

O matko! Jeszcze nigdy w życiu tak sie nie zmachałem! A nie, przepraszam, jest tak za każdym razem kiedy gram, albo uprawiam seks z Łukaszem. Przynajmniej dzięki temu nie musze poświęcać więcej czasu na jakiekolwiek inne ćwiczenia, dostatecznie zostaję przez niego wycieńczony, wykończony, wymęczony i ograny. Mimo, że była to niewielka różnica punktów, to muszę się przyznać ze szczerym bólem do przegranej. Właśnie po raz kolejny od czasu przyjazdu wylegiwałem się na sofie, kiedy mężczyzna brał prysznic. Byłem w dodatku niemiłosiernie głodny, a oczywiście nie miałem nic w lodówce. Zaburczało mi w brzuchu.

-Słyszę, że ktoś tu jest głodny. I oczywiście nie masz nic w lodówce. - czy on mi czyta w myślach? - Zbieraj dupsko z tej kanapy, idziemy coś zjeść.

- O nie! Nigdzie z tobą nie idę! - od razu zerwałem się z tak wygodnej kanapy.

- A to niby czemu nie?

- Bo znowu ludzie się będą na nas dziwnie gapić. Wiesz, ile ty jedzenia pochłaniasz? Ty masz gdzie to w ogóle mieścić?

- Wystarczy, że to później pomożesz mi spalić. - mruknął do mojego ucha i liznął je, na co jęknąłem cicho. Po raz kolejny mój brzuch zaczął domagać się pożywienia, na co Łukasz się zaśmiał, a ja w końcu skapitulowałem. Niech będzie, poświecę się dla dobra mojego żołądka.

Czy mam się powtarzać, że ten człowiek potrafi zrobić ze mnie miazgę? Też tak myślę, że jednak nie muszę. Ale za to teraz wygodnie sobie na nim leżałem. Oczywiście on nie mógł być spokojny, bo jakże to tak? Jego ręce ugniatały co chwila mój tyłek, paznokcie drapały plecy, język bawił się wraz z zębami moim uchem, a penis niemiłosiernie wbijał się w moje udo.

- Kiedy wracasz do drużyny? Trener już chce cię widzieć.

Odwróciłem się do niego i popatrzyłem prosto w jego oczy. Westchnąłem i leniwie pocałowałem jego wargi nigdzie się nie spiesząc. Raz po raz zahaczał palcem o mój rowek i naciskał opuszkiem na zwieracz.

- Jutro. - odmruknąłem cicho znowu przywierając do jego ust. Nie zdążyłem porządnie nacieszyć się jego ustami, kiedy zostałem brutalnie przewrócony na plecy i przyciśnięty do materaca łóżka.

- To co? Druga rundka? - a czy ja mam coś do powiedzenia?