14. Paweł. Historia prawdziwa.

Niby zadzwoniłem kilka dni temu do Wojtka i mu o wszystkim powiedziałem, ale coś czuję, że wcale nie był z tego powodu zadowolony. Monika oczywiście też musiała się jakimś dziwnym zbiegiem okoliczności dowiedzieć, ciekawe swoją drogą od kogo - Wojtek czy Kamil? - i szczebiotała, że jak to wspaniale, w końcu spędzimy znowu razem trochę czasu i takie tam babskie brednie. Chociaż osobiście zmieniłem zdanie i nie jestem pewny, czy rzeczywiście był to taki wspaniały pomysł. W Niemczech siedziałem już ponad dwa tygodnie, i jak wcześniej wspomniałem codziennie działo się to samo, pomijając moje kompletne zaczytanie się w książkach, które ze sobą zabrałem i które podkradałem Kamilowi. W końcu co miałem innego lepszego do roboty? Na dworze było za zimno, ciągle padał deszcz, a jak na złość wczasowiczów wciąż przybywało. Jakieś wycieczki szkolne z małymi bachorami. Ano tak, nie cierpię tych bestii. Właśnie przekręcałem się na drugi bok poprawiając sobie poduszkę pod głową, ale jakieś dziwne przeczucie mnie tknęło i przetarłem zaspane oczy podnosząc się do siadu. Ziewnąłem w końcu i spojrzałem na godzinę widniejącą na wyświetlaczu telefonu. Ledwie dochodziła siódma rano, czyli przespałem jakieś niecałe sześć godzin. Skoro się obudziłem to i tak najpewniej już nie zasnę. Wstałem, podrapałem się po tyłku i założyłem na stopy trampki. Wyciągnąłem tylko ręcznik, złapałem za kosmetyczkę i tak jak stałem, wyszedłem na, kurwa, rześkie to mało powiedziane. Na okropnie zimne powietrze. Z oczywistych powodów, czytaj z mojego własnego wrodzonego lenistwa nie wróciłem się do pokoju tylko poczłapałem do osobnego budynku się odświeżyć.  Na całe szczęście nikogo po drodze nie spotkałem, bo nie chciałbym pokazywać moich pięknych i wystających kości oraz mało zgrabnych nóg. Tak jak szybko tylko potrafiłem w miarę się ogarnąłem. Czysty i pachnący wróciłem do pokoju, w samą porę, po sekundę później rozdzwonił się mój telefon. Jęknąłem cierpiętniczo, Kamil warczał spod poduszki i kołdry, którymi się nakrył, a ja chwyciłem tylko za bluzę, fajki i wyszedłem z telefonem na zewnątrz, wcześniej wciągając prędko na tyłek jeszcze spodnie.

-Cześć. - odebrałem połączenie od Wojtka. - Poczekaj chwilę, tylko się ubiorę i odpalę fajkę.

Założyłem bluzę przez głowę nawet nie ściągając z głowy kaptura, poczochrałem się trochę po łepetynie i zaciągnąłem się gryzącym dymem z papierosa. - Jestem.

=Cześć. - mruknął cicho.

-No to co się stało, że tak wcześnie rano się do mnie dobijasz? - zapytałem zbliżając się powoli w stronę wyjścia z ośrodka nie zwracając na nic uwagi, tylko paląc papierosa i patrząc pod nogi. Przez dłuższy czas trwała niczym nieprzerywana cisza, aż w końcu Wojtek odchrząknął i powiedział coś, czego bym sie nigdy nie spodziewał:

=Spójrz przed siebie.

Podniosłem główkę do góry, popatrzyłem przed siebie, otworzyłem szeroko oczy i w niemym szoku stanąłem jak wryty z otwartą buzią. Mężczyzna stojący przede mną uniósł rękę do góry w zapraszającym geście, a ja pędem rzuciłem się w jego stronę. Zapomniałem o papierosie, zapomniałem o kapturze lecącym z głowy, tak samo jak i o telefonie, który automatycznie schowałem w kieszeni spodni. Wskoczyłem na niego, co zostało zaznaczone znaczącym jękiem z jego strony, oplotłem go nogami w pasie i ścisnąłem mocno chcąc już nigdy nie wypuszczać go ze swoich objęć. Pewnie musiało to niezwykle groteskowo wyglądać, ale prawdzie powiedziawszy miałem na to wyjebane.

-O matko, matko, matko. - mruczałem w zgięcie jego szyi. - Wojtek, matko, co ty tu robisz? Matko.

-No już, już. Spokojnie.

Chyba chciał się ode mnie na chwilę uwolnić, by odsapnąć, ale ze mną nie ma tak łatwo!

-Nie puszczę cię! - w końcu stanąłem na własnych nogach, ale za to złapałem dłoń starszego mężczyzny w żelaznym uścisku. Rozglądnąłem się czy przypadkiem nikt nie nadciąga, ale nie widząc nikogo na horyzoncie stanąłem na przeciwko Wojtka, złapałem go za poły jego skórzanej kurtki, w której nota bene wyglądał jak zawsze obłędnie i seksownie, ściągnąłem do siebie trochę na dół i mocno pocałowałem. Nie oponował, tylko z chęcią odpowiedział na gest. Niestety musieliśmy się odsunąć od siebie, by nie zdeprawować pewnych wścibskich oczu, które jednak gdzieś mogły się czaić.

-Pewnie nic nie jadłeś, dlatego chodź na kuchnię. Weźmiemy jedzenie i usiądziemy na zapleczu, przynajmniej będziemy mogli normalnie porozmawiać.

Tym oto sposobem bez słowa sprzeciwu zaciągnąłem mojego mężczyznę do stołówki. Tak, mojego mężczyznę! MOJEGO! I nic wam do tego. Ale i tak pewnie się domyślacie, przynajmniej takie pokładam w was nadzieje.

Już siedząc na zapleczu i popijając kawę patrzyłem się w jedzącego śniadanie bruneta, który też zerkał na mnie co jakiś czas. Oczywiście ja nie ruszyłem żadnego tematu, chcąc by ten zjadł w spokoju, ale również nie ruszyłem swoich płatków szczęśliwie uratowanych przed małym, wrzeszczącym bachorem. Hehe, Pawełek taki niedobry i kradnie dzieciom jedzenie mimo swoich wpływów. W końcu... Ale to zabrzmiało egoistycznie, ale bądź co bądź Wojtek odłożył już sztućce, popił jeszcze trochę czarnej herbaty i wlepił we mnie swoje patrzałki.

-Do kiedy tu zostajesz?

-Do wtedy kiedy ty. Nie zostawię cię tu na pastwę tego Roberta. - prychnął. Wiedziałem, zazdrośnik. Uśmiechnąłem się. - Wybacz, że tak późno. Miałem kilka spraw i musiałem przełożyć wyjazd.

-Jak to przełożyć? To kiedy ty jedziesz?

-Po konwencie, pojadę z tobą i Moniką do Gdańska. Nie odpuszczę ci. - przytaknąłem. Mogłem się tego w końcu spodziewać, że nigdy mu raczej nie przejdzie. - Paweł?

-Hmmm?

-No co to ma znaczyć? Nawet mnie palancie nie obudziłeś? - hę? - Siemka Wojtek, udało ci się dojechać?

-Co? A, tak. Bez problemu. Jak mi opisałeś te wszystkie dziwne drogi to już było ok.

-Że słucham? Spiskowałeś przeciwko mnie? Obydwoje? Nie wierzę. Idę zapalić.

A to żmije, małpy, kanalie. Monika też pewnie w tym swoje paluchy maczała. Wredna flądra. Ale w sumie gdyby nie oni Wojtek by nie przyjechał, a ja bym się nie cieszył jak głupi. Chyba już mi złość na nich przeszła. Odpaliłem papierosa, usiadłem na kamieniu odwrócony tyłem do wejścia na kuchnię i zaciągnąłem się mocno. Wypaliłem szluga i wyrzuciłem niedopałek do kosza. Stałem jeszcze chwilę odwrócony tyłem. Miałem już wracać, dopić swoją zimną już pewnie kawę i rozmokłe płatki, ale silne i znajome mi ramiona oplotły automatycznie wtulając w tors Wojtka. Nachylił się nade mną.

-Kocham cię. - do ucha szepnął.