Epilog. Paweł. Historia prawdziwa.

-Przestań maltretować te wargi! - zaśmiał się Wojtek spacerując razem ze mną w Central Parku. -Dzwoniłeś dzisiaj do Moniki?

-Tak. - odpowiedziałem łapiąc mężczyznę za rękę i splatając palce naszych dłoni ze sobą. - Pytałem się jak sobie radzą z Kamilem, a z tego co zrozumiałem doprowadzają się do szewskiej pasji.

Pociągnąłem go za sobą do stojącej przy ławce BikeCafe i zamówiłem dwie latte. Uśmiechnąłem się krótko do baristy dorzucając mu kilka dolarów napiwku. Wsunąłem jeden z kubków w rękę Wojtka i poszliśmy dalej alejką. No tak. Zapomniałem wspomnieć, ale jak widać od razu po skończeniu szkoły przyjechałem do Stanów, do Wojtka. Miesiąca bez niego na tyłku usiedzieć nie mogłem i nosiło mnie na prawo i lewo, co nawet mnie dobijało. Co prawda tęskniłem za mamą, przyjaciółmi, ale to tutaj miałem swoje szczęście. Nawet gdyby nam coś nie wyszło zawsze mogę wrócić do Polski. Tak więc razem postanowiliśmy spróbować być ze sobą w związku i zamieszkać razem, co poskutkowało sprzedażą domu na Bezrzeczu w Szczecinie i kupnem mieszkania w dosyć przyjemnym apartamentowcu na Manhattanie. Wojtek śmigał swoje dziwne projekty i spełniał się w swojej pracy, a ja też w końcu mogłem zaszaleć. Początkowo zatrudniłem się w restauracji Hotel 60 Thompson po tym, jak niechcący uratowałem sos truflowy przed zwęgleniem, który robił sam szef kuchni. W międzyczasie poroznosiłem swoje port folio do kilku studiów i kiedy dowiedziałem się, że Studio 28 jest mną zainteresowane nawet się nie zastanawiałem. Od razu rzuciłem kuchnię na rzecz kolczykowania i tatuowania. Po konwencie w Gdańsku już nie miałem obaw co do zdobienia skóry ludzi tuszami. Mężczyzna idący obok jest tego żyjącym dowodem, tak samo jak i jego ozdoba na plecach. A wracając...

-Wojtek.

-Hmmm?

-Kocham cię. - stanąłem w miejscu po środku ścieżki. Mężczyzna przybliżył się do mnie, odgarnął grzywkę z mojego czoła które ucałował i mruknął w odpowiedzi:

-Też.